سموم:  قرار گرفتن در معرض برخی سموم ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد.

یکی دیگر از داروهایی که برای درمان پارکینسون استفاده می شود، داروهایی است که علائم غیر حرکتی را کنترل می‌کنند.

آگونیست های دوپامین می توانند عملکرد دوپامین را در مغز تقلید کنند.  آنها کمتر از لوودوپا مؤثر هستند ، اما هنگامی که لوودوپا کمتر تأثیرگذار است ، می توانند به عنوان داروهای کمکی مفید باشند.

بیماری پارکينسون ، اغلب به دلیل مسائل ژنتیکی در افراد جوان نیز بروز می نماید. ابتلا به این بیماری در میان کودکان به ندرت رویت می شود.

  برخی از دانشمندان معتقدند که ویروس ها هم می توانند باعث ابتلا به پارکینسون شوند.

دارو: برای درمان این بیماری می‌توان از داروهایی استفاده کرد که میزان دوپامین را در مغز افزایش می‌دهد. همچنین باید از داروهایی استفاده کرد که تاثیر زیادی روی مواد شیمیایی مغز دارند.

در هنگام راه‌رفتن تصور می‌کند پاهای او به زمین چسبیده‌اند؟

 برای چرخیدن ، یک دور برگشتی بزنید.  روی پاشنه  خود حرکت نکنید.

سابقه خانوادگی: افرادی که اعضای خانواده نزدیکشان مبتلا به پارکینسون هستند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

تیم نویسندگان دکتر مایکو تیم نویسندگان دکتر مایکو می کوشد تا در هر مقاله همیشه سه نکته‌ی کاربردی بودن، جامع بودن و مخاطب محور بودن در اولویت قرار داشته باشد.

در حال حاضر ، هیچ درمانی برای زوال عقل بیماری پارکینسون وجود ندارد. به جای آن ، پزشک بر درمان علائم دیگر تمرکز می کند.

این داروها باعث می‌شود که عملکرد استیل کولین متوقف شود و در این صورت میزان دوپامین مغز افزایش پیدا می‌کند. در واقع این نوع داروها به عنوان یک جایگزین دوپامین و جلوگیری از تخریب آنها تجویز خواهند شد.

بسیاری از مردم در این مرحله از پارکینسون نمی بیماری پارکینسون تشخیص توانند به تنهایی زندگی کنند زیرا زمان حرکت و زمان واکنش کاهش می یابد.

تاکنون هیچ گونه ‌آزمایش خاصی برای تشخیص آن وجود ندارد. لذا تشخیص این بیماری امری دشوار است. عموما پزشکان برای تشخیص این بیماری ویژگی‌ های اساسی اختلال حرکتی در فرد را مورد بررسی قرار می دهند.